Oorspronkelijk gepubliceerd op zondag, 9 september 2018 - 11:19
Tweeëntwintig vertrouwde gezichten uit de verschillende centra deelden hun persoonlijke ervaringen om de lancering van N22 te vieren. Elke zondag publiceren we een nieuw interview onder de noemer "22 centra 22 gezichten", deze week is dat die van Qutayba Al Ahmad (27 jaar) van GC Nekkersdal. Hij vertelt over zijn band met GC Nekkersdal in Laken, die plaats is sinds 2017 zelfs zijn thuis.
Wat brengt jou naar GC Nekkersdal?
Ik ben sinds het najaar van 2017 huisbewaarder van Nekkersdal. Maar daarvoor werkte ik voor Eat vzw, dat met een aantal horecaprojecten in Brussel mensen kansen wil geven op de arbeidsmarkt. Zij baten behalve Nic Nac, het café van Nekkersdal, ook Taverne Ter Linde van GC Essegem uit. Toen die dicht moest voor verbouwingen, konden we hier in Nekkersdal aan de slag. Het was niet lang daarna dat ik op zoek moest naar een appartement. Rond die tijd kondigde de huisbewaarder van Nekkersdal, de legendarische Victor, zijn vertrek aan. Die man, met zijn bouwvakkerslijf en onafscheidelijke hond, bewaakte al 40 jaar het fort vanuit de conciërgewoning, die nu dus leeg kwam te staan. Van het een kwam het ander en in september vorig jaar trok ik met mijn vrouw en onze twee kinderen het huis in. Door in Nic Nac gewerkt te hebben, kende ik Nekkersdal, de personeelsploeg en heel wat bezoekers al goed. Dat heeft zeker geholpen bij mijn ‘integratie’ als nieuwe conciërge. Al zijn er nu nog wel mensen die, wanneer ze aanbellen, verrast opkijken als ik kom openmaken. “Waar is de dikke man?”, vragen ze. “Ik ben nu de dikke man”, zeg ik dan (lacht).
Wat is de meerwaarde en wat betekent het gemeenschapscentrum (en het netwerk van 22 GC's) voor jou persoonlijk?
Het klinkt misschien klef, maar op dit moment betekent Nekkersdal alles voor mij: hier is mijn huis, hier is mijn thuis, hier is mijn sociale netwerk. Zes jaar geleden vluchtte ik uit Syrië en kwam ik in Brussel terecht. Ik ken intussen heel wat Syriërs hier, maar vind het ook belangrijk om een ander netwerk op te bouwen. En dat kan perfect in Nekkersdal. Het is echt een ontmoetingsplek, waar mensen met verschillende achtergrond, cultuur en taal bijeenkomen. Ik heb hier trouwens ook Nederlandse les gevolgd. Dat je dat op zoveel plekken in Brussel kan doen, is een grote troef. Het enige wat je moet lukken, is de drempel over geraken, maar die is echt niet zo hoog als sommigen soms denken. Ikzelf heb bijvoorbeeld ook Franse les in De Zeyp gevolgd, mijn vrouw Nederlands in Ten Noey. Voor ons allebei is het dankzij de gemeenschapscentra een stuk makkelijker geworden om onze weg te vinden in de samenleving hier.
Wat is jouw persoonlijke tip uit het cursusaanbod of jaarlijks terugkerend evenement? Wat moeten mensen zeker komen zien, doen in GC Nekkersdal?
De mooiste illustratie van Nekkersdal als ontmoetingsplek zie je op zaterdag. Dan vinden de meeste kindercursussen plaats, maar ook de bibliotheek en Nic Nac zijn open. En toch is het geen komen en gaan of hectisch gedoe. Ouders lezen op hun gemak de krant in het café en kunnen rustig genieten van de brunch, terwijl kinderen met elkaar spelen op de binnenkoer of hun creativiteit ontdekken in een van de cursussen. Da’s redelijk uniek, want er zijn weinig plekken in de stad, toch zeker buiten de zomerperiode, waar die combinatie mogelijk is. Ik zit soms met de handen in het haar als het regent of te koud is om met de kinderen te gaan spelen in het park. Dat er dan een plek bestaat waar ze naar hartenlust kunnen ravotten, is voor mij goud waard.
Wat is de waarde van het netwerk van 22 GC's voor Brussel volgens jou?
Je hoeft mij niet te overtuigen van het belang van het Nederlands. Toen ik pas in België toekwam, leek iedereen Frans te praten: op straat, in de winkels, op het werk. Maar eens ik zelf de Nederlandse taal onder de knie kreeg, viel mij plots op hoeveel mensen – en dan vooral kinderen – ook Nederland spreken. Het is belangrijk dat zij de taal ook kunnen gebruiken op een ongedwongen manier, los van een schoolse context. En daar bieden de gemeenschapscentra de oplossing voor. Het zijn ook ontdekkingsplekken, zeker voor wie nieuwsgierig is naar de Vlaamse cultuur. Of cultuur tout court. Vorig jaar speelde ik in De Kriekelaar mee in Tijdelijk, een toneelstuk van Mokhallad Rasem en Sofie De Smet. Die voorstelling bood het publiek een blik op wat het is om vluchteling te zijn, een inkijk op een wereld die voor heel veel mensen hier vreemd is.
Hoe verloopt de samenwerking tussen jou en het gemeenschapscentrum of het netwerk N22?
Als huisbewaarder ben je de man van de regeltjes, en da’s soms lastig. Natuurlijk vinden mensen dat, als het gezellig is, even langer blijven plakken toch geen probleem is. Maar ze beseffen niet dat, als ik om 2 uur ’s nachts afsluit, ’s ochtends vroeg ook wel weer moet openmaken. Zeker in combinatie met een job overdag en kleine kinderen in huis is me aan de planning houden cruciaal. Ik heb intussen wel geleerd wat strenger te zijn, maar gelukkig blijven de meeste bezoekers vriendelijk en voel ik me gesteund door het personeel hier. Het belangrijkste is rustig en vrolijk te blijven als het niet loopt zoals gepland. Maar misschien is net dat ook een van de troeven van de gemeenschapscentra: dat niet alles volgens een vooropgesteld plan hoeft, dat er veel mogelijk is?!
Tekst door Inke Ramaekers.